Sed quando animi affectus sunt in aequilibrio, sapientia vera nascitur. In hoc statu, homini intellectus et potentia sunt amplius. Quod si homines sciant, potestate sua recte utantur, non modo sibi, sed etiam aliis prodest. Omnis autem veritas clara est et simplex, cum ad naturam pertinet. Intellectus, qui via ad veritatem est, per se ipsam se aperit.

Vita humanis affectibus plerumque turbata est, sed ipsa perturbatio res est, qua nos discimus. Ipsa autem fortuna, quae nobis adversa videtur, ad sapientiam ducere potest, si recta ratio dirigatur. Sicut agri, qui semine ferax fit, sic animus humanus, cum cultura sapientiae, fructuosa erit. Nulla enim vera beatitudo aliter quam in ratione quaerenda est, quae ad summam pacem animi perducit.

Intellectus autem non potest scire, quod non praesupponit. Sic unumquodque principium in natura sua a suo fine determinatum est. Quod si homini permissum sit mentis suae veritatem sequi, non solum ipse sed etiam universum ad bonum perveniet. Hinc fit, ut omnis sapientia in se sit potestas et libertas, quae in eius ratione est radicata.